Taat Kepada Rasulullah Beerti Taat Kepada Allah s.w.t.
Tidak dapat disangkal bahawa menyerahkan ketaatan kepada Rasulullah juga merupakan menyerahkan ketaatan kepada Allah s.w.t.. Hal ini telah dijelaskan oleh Allah s.w.t. di dalam Al-Quran. FirmanNya :
Maksudnya : Siapa yang mentaati rasul (utusan Allah s.w.t.) maka sesungguhnya dia mentaati Allah s.w.t. (Surah An-Nisa' : 80)
Maka mengikuti jejak langkah yang telah ditunjukkan oleh Rasulullah yang merupakan sebaik-baik qudwah hasanah (contoh teladan) adalah daripada tanda-tanda mengasihi Allah s.w.t.. Firman Allah s.w.t. :
Maksudnya : Katakanlah: "Jika kamu (benar-benar) mencintai Allah, ikutilah aku, nescaya Allah mengasihi dan mengampuni dosa-dosamu." Allah Maha Pengampun lagi Maha Penyayang. (Surah Ali 'Imran : 31)
Sifat redha dan taat kepada penghakiman Rasulullah dan syariat yang dibawa bukanlah bukanlah perkara yang berbeza dalam konteks mentaati Allah. Bahkan kedua-duanya merupakan satu juzuk yang tidak dapat dipisahkan. Jika diasingkan, maka kedua-duanya dikira rosak. Hal ini kerana syariat dan undang-undang yang dibawakan oleh Rasulullah adalah daripada Allah s.w.t.. Allah s.w.t. telah menurunkan dan mewahyukan syariat dan Al-Kitab kepada Rasulullah bagi menyampai dan menerangkan kepada sekalian manusia.
Allah s.w.t. yang menciptakan manusia. Dia yang Maha Mengetahui akan kelemahan dan kekurangan manusia. Manusia tidak mungkin mampu mencari hakikat sebenar ketuhanan dan hidayat tanpa ada utusan daripada Allah s.w.t.. Maka dengan sebab itulah, manusia perlu mentaati dan mengikuti Rasulullah. Tidak akan bergelar orang mukmin jika berhakimkan dengan selain daripada kehakiman yang ditunjukkan oleh Rasulullah, atau menolak hukum-Nya atau berasa ragu-ragu dengan hukum-Nya (seperti buruk sangka terhadap hukum hudud yang telah ditetapkan).
Firman Allah s.w.t. yang bermaksud : Dan tidaklah patut bagi lelaki yang mukmin dan tidak (pula) bagi perempuan yang mukmin, apabila Allah dan Rasul-Nya telah menetapkan suatu ketetapan, akan ada bagi mereka pilihan (yang lain) tentang urusan mereka. Dan barangsiapa menderhakai Allah dan Rasul-Nya maka sungguhlah dia telah sesat, sesat yang nyata. (Surah Al-Ahzab : 36)
Begitulah keperibadian bagi seseorang yang bergelar mukmin. Mereka yang bergelar mukmin ialah mereka yang mentaati Rasulullah dan mentaati Allah s.w.t.. Mereka mengasihi Rasulullah dan mengasihi Allah s.w.t.. Mengikuti ajaran-ajaran yang dibawa oleh Rasulullah dan mengikuti jejak langkah Rasulullah untuk mencapai keredhaan Allah s.w.t..
Berbeza pula perihal orang-orang munafik. Keperibadian mereka tidak seperti keperibadian orang-orang mukmin, pendirian mereka tidak tetap dan sentiasa berubah-berubah berdasarkan pulangan yang akan memberikan keuntungan diri mereka semata-mata. Mereka bersifat berbolak-balik dalam menjalankan hukum Allah yang dibawa oleh utusan-Nya. Mereka mengambil apa yang mereka suka dan menepati hawa nafsu serta meninggalkan apa yang dirasakan menyusahkan dan tidak menepati hawa nafsu mereka.
Firman Allah s.w.t. yang bermaksudnya : Dan mereka berkata: "Kami telah beriman kepada Allah dan rasul, dan kami mentaati (keduanya)." Kemudian sebahagian dari mereka berpaling sesudah itu, sekali-kali mereka itu bukanlah orang-orang yang beriman. Dan apabila mereka dipanggil kepada Allah dan rasul-Nya, agar rasul menghukum (mengadili) di antara mereka, tiba-tiba sebahagian dari mereka menolak untuk datang. Tetapi jika keputusan itu untuk (kemaslahatan) mereka, mereka datang kepada rasul dengan patuh. Apakah (ketidak hadiran mereka itu karana) dalam hati mereka ada penyakit, atau (karana) mereka ragu-ragu atau (karana) takut sekiranya Allah dan rasul-Nya berlaku zalim kepada mereka? Sebenarnya, mereka itulah orang-orang yang zalim. Sesungguhnya jawapan orang-orang mukmin, bila mereka dipanggil kepada Allah dan rasul-Nya agar rasul menghukum (mengadili) di antara mereka [1045] ialah ucapan. "Kami mendengar, dan kami patuh." Dan mereka itulah orang-orang yang beruntung. (Surah An-Nur : 47-51)
Di dalam Al-Quran juga ada meriwayatkan kisah mengenai orang yang dalam keadaan ragu-ragu untuk melaksanakan hukum Allah s.w.t., malah redha untuk menjalankan hukum yang diperbuat daripada tangan-tangan manusia. Golongan tersebut ialah kaum Yahudi.
Firman Allah s.w.t. yang bermaksudnya : Apakah kamu tidak memperhatikan orang-orang yang mengaku dirinya telah beriman kepada apa yang diturunkan kepadamu dan kepada apa yang diturunkan sebelum kamu? Mereka hendak berhakim kepada thaghut, padahal mereka telah diperintah mengingkari thaghut itu. Dan syaitan bermaksud menyesatkan mereka (dengan) penyesatan yang sejauh-jauhnya. Apabila dikatakan kepada mereka: "Marilah kamu (tunduk) kepada hukum yang Allah telah turunkan dan kepada hukum Rasul", nescaya kamu lihat orang-orang munafik menghalangi (manusia) dengan sekuat-kuatnya dari (mendekati) kamu. (Surah An-Nisa' : 60-61)
Sehinggalah Allah s.w.t. bersumpah di dalam surah yang sama, firman-Nya:
Maksudnya : Maka demi Tuhanmu, mereka (pada hakikatnya) tidak beriman hingga mereka menjadikan kamu hakim terhadap perkara yang mereka perselisihkan, kemudian mereka tidak merasa dalam hati mereka sesuatu keberatan terhadap putusan yang kamu berikan, dan mereka menerima dengan sepenuhnya. (Surah An-Nisa' : 65)
Inilah perbezaan yang amat ketara di antara orang mukmin dan orang munafik. Orang mukmin bersama-sama apa yang disampaikan Rasulullah samada dari aspek syariat dan kehakiman. Tidak ada sedikit pun perasaan ragu-ragu dalam jiwa mereka terhadap ajaran yang dibawakan oleh Rasulullah s.a.w. walaupun sebesar debu. Mereka mengutamakan urusan Allah s.w.t. dan Rasulullah s.a.w.. Bagi mereka, tidak ada urusan yang lebih penting daripada urusan Allah s.w.t. dan Rasulullah s.a.w.. Inilah golongan yang disifatkan di dalam Al-Quran dengan sifat apabila dibacakan suruhan Allah s.w.t. dan Rasulullah s.a.w. maka mereka mengatakan ‘kami dengar dan kami patuh (taat)’.
Berbeza pula dengan keadaan orang munafik, mereka meragui akan hukum yang diturunkan oleh Allah s.w.t. dan meredhai kehakiman atau undang-undang yang bukan diturunkan oleh Allah s.w.t. melalui utusan-Nya. Maka, setiap apa yang didatangkan selain daripada Allah s.w.t. dan Rasulullah s.a.w., ia dipanggil thaghut. Secara tidak langsung, siapa yang tidak menghakimi dengan undang-undang yang ditetapkan oleh Allah s.w.t. dan rasul-Nya, maka dia telah berhakimkan thaghut. Hal ini demikian adalah kerana hukum dan undang-undang hanya ada 2 sahaja, samada undang-undang Allah s.w.t. atau undang-undang thaghut.
Firman Allah s.w.t. yang bermaksudnya : Mereka hendak berhakim kepada thaghut… (surah An-Nisa' : 60)
Di dalam Al-Quran ada sebuah kisah yang menceritakan perwatakan dan perihal orang-orang munafik ketika mana mereka disuruh untuk melaksanakan perintah Allah dan rasul-Nya.
Firman Allah s.w.t. yang bermaksudnya : Apabila dikatakan kepada mereka: "Marilah kamu (tunduk) kepada hukum yang Allah telah turunkan dan kepada hukum Rasul", nescaya kamu lihat orang-orang munafik menghalangi (manusia) dengan sekuat-kuatnya dari (mendekati) kamu. (surah An-Nisa' : 61)
Maka ternafilah iman bagi sesiapa yang tidak melaksanakan undang-undang sebagaimana pelaksanaan Rasulullah s.a.w. ketika hayatnya dan melaksanakan sunnahnya selepas kewafatan baginda. Bahkan tidak memadai begitu sahaja, disyaratkan juga perlu disertai dengan sifat redha dan berserah diri kepada undang-undang yang diturunkan oleh Allah s.w.t.. Inilah hakikat sebenar bagi iman dan cabang-cabangnya.
Firman Allah s.w.t. yang bermaksudnya : Kemudian mereka tidak merasa dalam hati mereka sesuatu keberatan terhadap utusan yang kamu berikan, dan mereka menerima dengan sepenuhnya. (Surah An-Nisa' : 65)
No comments:
Post a Comment